„Bóg się rodzi” – historia cudownej kolędy

Pieśni kościele mają to do siebie, że ich treść niesie z sobą głębokie prawdy zawarte w Ewangelii. Tym bardziej jest w przypadku kolęd, które nawiązują do jednego z najważniejszych dni w roku – do dnia Bożego Narodzenia. W Polsce największą popularnością cieszy się kolęda „Bóg się rodzi” i nie jest to w cale przypadek.

Kolęda „Bóg się rodzi” wyjaśnia językiem śpiewu to, o czym opowiada święty Łukasz w Ewangelii, gdy opisuje moment narodzenia Pana. Ci z nas, którzy udadzą się na Pasterkę, usłyszą właśnie ten fragment Ewangelii na samym początku Mszy Świętej.

Maryja razem z Józefem przybywają do Betlejem – nazwa tego miasta dosłownie oznacza „dom chleba” – w celu dokonania narzuconego przez Rzymian wpisu. W nocy Maryja urodziła Pierwszego i Jedynego Syna.

…owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.

(Łk 2,7)

…owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. (Łk 2,7).

Wieść dla pasterzy

W okolicy miejsca, w którym Jezus przyszedł na świat, w polu przy swych trzodach czuwali pasterze. Anioł Boży stanął przed nimi, przez co zostali oślepieni jasnością mimo nocy. Pasterze nie wiedzieli co robić. Jako że była noc, nie wiedzieli co się dzieje. Anioł jednak ich uspokoił i przekazał wieść o narodzeniu Mesjasza. Pastuszkowie mieli udać się w okolice jednej z gospód, aby tuż za nią w stajence odnaleźć niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie. Na tym kończy się czytanie na Pasterce. Dalszy ciąg historii Narodzenia Pana odczytywany jest podczas porannej Mszy świętej.

Aniołowie odchodzą od pasterzy, wracają do nieba, a pasterze decydują się iść za głosem Bożego Posłańca i udają się pospiesznie do Betlejem. Gdy znaleźli Maryję, Józefa i Dzieciątko, opowiedzieli im co im Bóg objawił.

Słowa kolędy „Bóg się rodzi”

Franciszek Karpiński (1741-1825), autor kolędy „Bóg się rodzi”. (Źródło: Wikipedia, wolny dostęp).

Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony! Ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony. – to te słowa autora kolędy „Bóg się rodzi” wyrażają najgłębszą tajemnicę narodzenia Jezusa. Nieskończony Bóg, Stwórca nieba i ziemi, wszystkich bytów niebieskich i ziemskich przyjął postać człowieka, istoty słabej, podatnej na choroby. Tej, której istnienie jest ograniczone czasem.

Ma granice Nieskończony. Wzgardzony okryty chwałą, śmiertelny Król nad wiekami.

Tu wypełniają się słowa Pisma mówiące o tym, że Słowo, które było na początku, Słowo, które było u Boga i Bogiem było, stało się ciałem.

Tak oto, kolęda „Bóg się rodzi” oddawała, oddaje i będzie oddawać największą, jedyną Prawdę o Bożym Narodzeniu. Poświadczają o tym czytania, które są zawarte w Piśmie, a które to słyszymy podczas całego dnia w kościele.

Autor kolędy

Kim był autor tej wspaniałej pieśni? Był to nie kto inny jak Franciszek Karpiński (1741-1825). Pieśń tę zawarł w zbiorze „Pieśni nabożnych” z 1972 roku. Autorem muzyki natomiast najprawdopodobniej jest Karol Kurpiński – kompozytor epoki klasycyzmu, choć są i teorie, że jest to utwór wyłącznie ludowy.

W czasie późniejszym nie obeszło się bez prób – jednej udanej – dopisania kilku wersów do kolędy. Autorem słów, które do dziś znajdują się w kolędzie, a które zostały dopisane w czasie późniejszym jest Gustaw Ehrenberg (1818–1895). W czasie Wiosny Ludów dopisał słowa, w których stara się zachęcić do walki narodowowyzwoleńczej. Warto wspomnieć, że Gustaw Ehrenberg był synem cara z „nieprawego łoża”, jednak co istotniejsze charakteryzował go ogromny patriotyzm i miłość do Polski. Poeta ten przepełniony był bólem i tęsknotą za ojczyzną, gdyż dosłownie całe dojrzałe życie spędził jako wygnaniec na Syberii.

Być Polakiem…

I tak oto, z woli Bożej „Kolęda Bóg się rodzi” z pieśni wyłącznie religijnej stała się pieśnią patriotyczno-religijną, która oddawała głębię ducha chrześcijaństwa. Dziś nie ma się co dziwić, że być Polakiem, to tak jakby od razu w dowodzie mieć wpisane „Polak”. Tacy byli nasi przodkowie, tacy jesteśmy i my. Mimo iż czasem chcemy od tej prawdy uciec, jak nastolatkowie, którzy buntują się przeciwko swoim rodzicom i uciekają z domu, po czasie i tak do niego wracając.