Nawożenie rzepaku ozimego azotem i dokarmianie dolistne
Plony rzepaku ozimego kształtują się w okresie jesiennym, bowiem po wykształceniu rozety, w fazie 8 liści, tworzą się w ich kątach zawiązki pędów bocznych i organów generatywnych. Niezbędne jest w tym celu dobre zaopatrzenie w azot i inne składniki. Na plonowanie rzepaku ozimego ze składników pokarmowych najsilniej bowiem wpływa nawożenie azotem.
Zawartość dwóch form – amonowej i azotanowej w równych ilościach stanowi, że Salmag® w naszych warunkach klimatyczno-glebowych to uniwersalny nawóz azotowy
Jesienią przy prawidłowej obsadzie roślin (40-60/m2) i wykształceniu w rozecie 8-12 liści, rzepak pobiera do 100 kg/ha azotu. Pierwsza dawka wnoszona jest zwykle pod orkę siewną, w nawozach wieloskładnikowych. Ewentualnie także przed wysiewem nasion, w postaci siarczanu amonu (do 100 kg) lub saletrosanu (do 200 kg/ha), by dodatkowo dostarczyć siarkę. Przy widocznych objawach niedoboru azotu (czerwone przebarwienia starszych liści) należy wnieść dodatkową dawkę (do 50 kg N) pogłównie.
Niemniej ostatecznie na uzyskany plon wpływa wiosenna dawka azotu (w granicach 120-180 kg/ha N), w zależności od stanowiska i prognozowanych plonów, z podziałem na dwie doglebowe oraz 2-3 dolistne.
Spis treści
Nawożenie rzepaku ozimego azotem po zimie
Główna dawka azotu (do 70%) polecana jest przed lub z chwilą ruszenia wiosennej wegetacji. Co jeśli rzepak po zimie jest uszkodzony przez zwierzęta lub przemrożony, a więc z dużym ubytkiem liści? Jeśli rośliny są żywotne (zdrowy korzeń), należy plantację zasilić zwiększoną dawką saletry amonowej lub saletrzaku, ewentualnie saletrosanu lub RSM. Forma saletrzana azotu tych nawozów pobudzi rośliny do odbudowy liści i pędów bocznych, choć wystąpi większe ryzyko osłabienia ich mrozoodporności.
Na plonowanie rzepaku ozimego ze składników pokarmowych największy wpływ ma nawożenie azotem
Forma amonowa azotu, również zawarta w tych nawozach, nie stymuluje roślin rzepaku do regeneracji liści. Ale też nie zwiększa ryzyka ich wymarznięcia. Stąd jeśli plantacja dobrze przezimowała polecić można wczesną wiosną 150-200 kg/ha siarczanu amonu + saletrę amonową lub saletrzak (odpowiednio do 200 lub 250 kg/ha). Ewentualnie wyłącznie saletrosan (do 400 kg/ha) lub RSM S (do 250 l/ha). Większe dawki tych nawozów zaleca się przy widocznych objawach niedoboru azotu, a także przy prognozowanej długookresowej suszy.
Na plonowanie rzepaku największy wpływ ma nawożenie azotem
Drugą wiosenną dawkę azotu (do 30% N) w postaci saletry amonowej, należy zastosować po 10-20 dniach, w fazie intensywnego tworzenia nadziemnej biomasy. Ostateczną decyzję o terminie i wielkości dawek azotu należy podejmować na podstawie obserwacji łanu (intensywności zieleni) i przebiegu pogody. Proponowany podział wiosennej dawki na 2 części, np. 90+60 kg/ha N, można uznać jako optimum.
Jednak w praktyce, w przypadku dłuższej suszy wiosennej, wniesiony azot nie zostanie w pełni wykorzystany. Stąd jako optymalna może się okazać zwiększona pierwsza dawka, nawet do 120 kg N. Znaczące ilości azotu można też wnieść dolistnie, stosując mocznik. Jesienią i wczesną wiosną w stężeniu do 15%, zaś w późniejszym okresie 8-12%. Warto wówczas dodać do sporządzanego roztworu także siarczan magnezu oraz bor (B), mangan (Mn) i molibden (Mo).
Nawożenie rzepaku ozimego azotem i dokarmianie dolistne
Bor pobierany przez rzepak w znacznej ilości, odpowiada m.in. za tworzenie łuszczyn i nasion. Jest najbardziej deficytowym mikroelementem w naszych glebach, zwłaszcza o pH powyżej 6,8 oraz kwaśnych (pH poniżej 5).
Widocznie niedobory boru w rzepaku w postaci pękających łodyg
Niedobór manganu spotykany jest głównie w glebach o pH powyżej 6,5 oraz luźnych, kiedy przechodzi w formę trudno dostępną dla roślin. W glebach kwaśnych i niedotlenionych występuje w formach łatwo przyswajalnych i może być pobierany w nadmiernych ilościach.
Molibden (także Mn) odpowiada za prawidłowy metabolizm azotowy roślin. Jego niedobór (głównie w glebach kwaśnych) zaburza działalność enzymu reduktazy azotanowej i prawidłową przemianę azotanów. Efektem jest spadek zimotrwałości rzepaku, bowiem azotany powodują większe uwodnienie i wydelikacenie roślin. Molibden odgrywa też ważną rolę w przemianach fosforu. Wspólnie z borem odpowiada także za prawidłowy przebieg tworzenia pyłku i skutecznego zapylania kwiatów.
Na plantacjach rzepaku ozimego zasadne jest dolistne dokarmianie w następujących terminach i dawkach (w przeliczeniu na 1 ha):
- Jesienią – gdy rośliny wykształcą rozetę 4-6 liści. Wskazany wybrany „nawóz rzepakowy”, z ewentualnym dodatkiem mocznika, siarczanu magnezu oraz fosforu i boru (jednorazowo do 150 g B). Celowy może też być dodatek Mn (150 – 250 g) i Mo (5-10 g).
- Po 5-7 dniach od ruszeniu wiosennej wegetacji – podobny zestaw składników.
- Po kolejnych 10-14 dniach – podobny zestaw, choć fosfor lepiej zastąpić potasem.
- W fazie zielonego zwartego pąka – z mikroelementów istotny jest bor (150-250 g), zaś z makroelementów P, Mg i S.
Prezentowane informacje w zakresie środków ochrony roślin zawarte w serwisie www.agrofakt.pl nie zawierają pełnej treści etykiet-instrukcji stosowania. Ze środków ochrony roślin należy korzystać z zachowaniem bezpieczeństwa. Przed każdym użyciem przeczytaj informacje zamieszczone w etykiecie i informacje dotyczące produktu. Zwróć uwagę na zwroty wskazujące rodzaj zagrożenia oraz przestrzegaj środków bezpieczeństwa zamieszczonych w etykiecie.
Artykuł zawiera lokowanie produktu i ma charakter promocyjny.
Obserwuj nas w Google News. Bądź na bieżąco!
