Parwowiroza świń prowadzi do zaburzeń rozrodczych. Sprawdź co radzą eksperci.

fot. Wikipedia

Parwowiroza świń (PPV) prowadzi do zaburzeń rozrodczych loch pierwiastek oraz wieloródek. Charakteryzuje się występowaniem dużej liczby zmumifikowanych płodów, wzrostem liczby zwierząt powtarzających ruję, małolicznymi miotami, komplikacjami porodowymi, zmniejszoną częstotliwością porodów rzadziej poronieniem.

Zakażenie parwowirusem świń (PPV) występuje endemicznie w większości stad świń. Zwykle jest to zakażenie subkliniczne i bardzo częste. Przed zespołem rozrodczo-oddechowym świń (PRRS) PPV był prawdopodobnie najczęściej rozpoznawaną infekcyjną wpływająca na zaburzenia rozrodu u świń. Częściej diagnozuje się chorobę u loszek niż u loch. PPV występuje na całym świecie.

Parwowirus świń

Chorobę wywołuje parwowirus świń (PPV). PPV jest dość odporny na degradację środowiska i wiele środków dezynfekujących. Utrzymuje się przez co najmniej 4 miesiące na zanieczyszczonym terenie. Wirus hemaglutynuje wiele rodzajów erytrocytów, co jest cechą przydatną w jego laboratoryjnej identyfikacji. Parwowirus świń nie wywołuje biegunki u świń, chociaż podobne parwowirusy wywołują ją u kilku innych gatunków.

Zakażenie parwowirusem świń

Zakażenie parwowirusem występuje endemicznie w większości stad świń. Po zakażeniu wirus jest wydalany z wydzielinami i wydalinami zwierzęcia przez około dwa tygodnie. Zakażona loszka/locha rozsiewa wirusa wraz z kałem i płynami ustrojowymi, w tym w płynach łożyskowych i zmumifikowanych płodach. Płody zakażone w czasie ciąży mogą rodzić się jako zakażone prosięta o tolerancji immunologicznej, które mogą przenosić wirusa sporadycznie lub w sposób ciągły (znaczenie lub prawdopodobieństwo tego zjawiska nie jest znane). Należy pamiętać, że parwowirus jest dość odporny na wpływy środowiska, więc zanieczyszczone obiekty są ważnym źródłem zarażenia.

Przenoszenie PPV

Przenoszenie PPV przez kontakt nos w nos może wystąpić u podatnych świń w każdym wieku.  Infekcja embrionów oraz płodów poprzez łożysko wynika z niezdolności loch/loszek do wytworzenia czynnej odporności na chorobę przed zajściem w ciążę. Loszki z niewielką lub bez odporności mogą zostać zarażone podczas pierwszej ciąży. W przypadku zarażenia w czasie ciąży wirus może przeniknąć przez łożysko i zainfekować niektóre lub wszystkie zarodki lub płody.

Jest prawdopodobne, że PPV może być przenoszony w trakcie krycia naturalnego lub inseminacji, ponieważ został wyizolowany z nasienia naturalnie zakażonych knurów. Ponadto knury mogą przenosić wirusy mechanicznie.

W przypadku zauważenia w stadzie zmumifikowanych płodów, w diagnostyce różnicowej należy wykluczyć m.in.: PRRS, PCV2, leptospirozę, brucelozę.

U ciężarnych zakażonych loszek/loch w ostrej fazie zakażenia PPV (parwowirus świń) rozwija się wiremia (stan namnażania wirusa we krwi). W tych okolicznościach wirus może przenikać przez łożysko do rozwijających się zarodków lub płodów.

Zakażenie płodu parwowirusem świń

Infekcja płodu w ciągu pierwszych 35 dni ciąży powoduje śmierć i resorpcję zarodków, co skutkuje powtarzaniem lub zmniejszeniem liczebności miotu. Infekcja między 35 a 70 dniem ciąży powoduje śmierć płodu i/lub mumifikację. Po zakażeniu jednego zarodka lub młodego płodu wirus może powoli rozprzestrzeniać się przez macicę i zarazić wybrane lub wszystkie płody.  Wirus u zarodków i płodów niszczy narządy i tkanki.

Parwowiroza świń – objawy zakażenia PPV

U większości świń leukopenia (obniżona liczebność białych krwinek) występuje w ciągu dziesięciu dni od zakażenia PPV. Jednak nie wszystkie oznaki choroby są widoczne u wszystkich świń. U zarażonych loszek obserwuje się:

• po pierwsze powtarzanie rui,
• po drugie zwiększoną liczbę zmumifikowanych płodów,
• jak również mniejszą liczbę prosiąt w miocie,
• a także wzrost liczby zwierząt z dodatnim wynikiem na obecność ciąży, które nie rodzą oraz wydłużeniem okresu trwania ciąży.

Jak rozpoznać zakażenie?

Wzrost zmumifikowanych płodów po prawidłowym okresie ciąży jest cechą charakterystyczną PPV. Poronienia są bardzo rzadkie.

Nie stwierdza się uszkodzeń układu rozrodczego u loszek dotkniętych chorobą. Jedynym objawem jest zwiększona liczba zmumifikowanych płodów objętych infekcją.

Co więcej, brak choroby u loszek/loch w połączeniu ze zwiększoną liczbą zmumifikowanych płodów, nieregularnymi rujami oraz zmniejszoną liczebnością miotu sugeruje zakażenie PPV. Wstępną diagnozę można potwierdzić, wykazując obecność antygenu PPV w płucach kilku zmumifikowanych płodów za pomocą mikroskopii immunofluorescencyjnej. Preferowanym materiałem do diagnozy jest tkanka płucna kilku zmumifikowanych płodów o długości poniżej 16 cm.

Poza tym nie występują rozległe zmiany makroskopowe u loszek, macior i knurów związane z PPV. Jednak u płodów są obserwowane.  Zazwyczaj płody ulegają mumifikacji w wyniku ponownego wchłaniania płynów i zmieniają kolor z żółtawobrązowego na czarny. Gdy płód zostanie zakażony i umrze; wzrost zatrzymuje się, co prowadzi do różnych rozmiarów zmumifikowanych płodów po urodzeniu.

Nie obserwuje się charakterystycznych zmian mikroskopowych wskazujących na infekcję parwowirusem. Natomiast głównie w tkankach obserwuje się mankietowanie okołonaczyniowe. Inne zmiany histopatologiczne, których należy szukać, obejmują martwicę i mineralizację komórek w rozwijających się układach narządów, zwłaszcza w sercu i płucach.

Jest możliwe, ale rzadko praktykowane, izolowanie wirusa i identyfikacja go za pomocą testów hemaglutynacji i zahamowania hemaglutynacji (HI). Bez wątpienia izolacja wirusa jest zwykle trudniejsza i bardziej czasochłonna niż diagnoza poprzez wykazanie antygenu wirusa w komórkach płodowych.

Parwowiroza świń – zapobieganie

Prawdopodobnie najlepszym sposobem zapobiegania infekcji PPV jest dwukrotne szczepienie wszystkich podatnych zwierząt hodowlanych w odstępie 2 tygodni, kilka tygodni przed rozmnażaniem. Zabite szczepionki są dostępne i skuteczne.

W podsumowaniu warto wskazać, że wirus występuje na całym świecie i może długo wytrzymywać w środowisku. Faktycznie szczepionki są bardzo skuteczne w zapobieganiu objawom klinicznym i z powodzeniem stosuje się je do uzyskania głównej odporności przeciwko PPV na poziomie stada. Dlatego w hodowli i chowie należy uwzględnić odpowiedni program szczepień dla loszek, macior i knurów.

Ostatecznie, ze względu na stabilność wirusa w środowisku, zapobieganie przenoszeniu choroby między stadami za pomocą odpowiedniego programu bioasekuracji ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w przypadku stad niezaszczepionych.

Zdjęcie główne (parwowiroza świń) udostępnione z zasobów i artykułu wikipedii.

Czytaj więcej na temat trzody chlewnej. Artykuły ekspertów w sekcji chów i hodowla trzody chlewnej.

Obserwuj nas w Google News. Bądź na bieżąco!