Śruta rzepakowa dla loch karmiących: dlaczego jej unikać?
Poekstrakcyjna śruta rzepakowa może stanowić ciekawy zamiennik dla białka sojowego. Biorąc pod uwagę specyfikę budowy układu pokarmowego loch, radzą sobie znacznie lepiej z jej trawieniem niż pozostałe grupy produkcyjne trzody chlewnej. Jednak w okresie laktacji śruta rzepakowa dla loch karmiących nie jest dobrym wyborem. Dlaczego?
Poekstrakcyjna śruta rzepakowa, dzięki znacznej zawartości białka w swoim składzie, może być dodawana do mieszanek treściwych dla loch niskoprośnych. Oprócz tego zawiera duże ilości aminokwasów siarkowych, a także 2-krotnie więcej fosforu oraz wapnia od obecnych w śrucie sojowej. Śruta rzepakowa posiada jednak pewne ograniczenia, które związane są ze specyfiką jej składu chemicznego, niepozwalające na stosowanie jej w niektórych grupach produkcyjnych trzody chlewnej. W pierwszej kolejności nie powinno się podawać tej mieszanki w paszy dla loch karmiących.
Niestety śruta posiada również szkodliwe glukozynolany. Polskie odmiany rzepaku mają co prawda małą ilość w swoim składzie tych związków, jednak to wystarczy, by zaszkodzić nie tyle co samym lochom, ale jej prosiętom.
Poekstrakcyjna śruta rzepakowa dla loch karmiących pozornie wydaje się być dobrym komponentem w paszach, ponieważ w swoim składzie zawiera znaczną ilość włókna oraz istotniejszych związków mineralnych, które stanowią ważne uzupełnienie ich potrzeb. Niestety śruta posiada również szkodliwe glukozynolany. Polskie odmiany rzepaku mają co prawda małą ilość w swoim składzie tych związków, jednak to wystarczy, by zaszkodzić nie tyle co samym lochom, ale jej prosiętom. Pobierane przez oseski glukozynolany w organizmie prosiąt wpływają negatywnie na metabolizm jodu. W konsekwencji zaburza to wzrost młodych zwierząt, a także przyczynia się do przerostu tarczycy. Znacząco wpływa to na obniżenie masy miotu oraz podwyższenia ryzyka upadków wśród prosiąt. Poekstrakcyjna śruta rzepakowa również przyczynia się do obniżenia smakowitości mieszanek paszowych, przez co lochy mogą spożywać mniejsze ich ilości. Tym samym pogorszeniu ulega wydajność laktacji.
Zalecana ilość poekstrakcyjnej śruty rzepakowej w mieszankach dla macior nie powinna przekraczać 5%. Dawka ta może być jednak wyższa w przypadku loch prośnych oraz tuczników.
Czytaj więcej: Włókno w żywieniu loch: jak je dostarczyć i po co?
