Ściółkowanie gleby w sadzie – czym i jak

Ściółkowanie gleby w sadzie w dużym stopniu wpływa na właściwości gleby i co się z tym łączy – na warunki wzrostu jabłoni oraz ich plonowanie. Wykorzystywanie ściółek w uprawie sadowniczej przynosi wiele pozytywnych efektów, które wpływają nie tylko na kondycję drzew, ale również na wielkość i jakość uzyskiwanych plonów.
Spis treści
Ściółkowanie gleby w sadzie – znaczenie
Ściółkowanie gleby jest jednym z ważniejszych zabiegów pielęgnacyjnych w sadzie jabłoniowym. Polega na przykryciu wierzchniej warstwy gleby wokół jabłoni warstwą materiału organicznego lub syntetycznego. Ściółkowanie gleby w sadzie, w bezpośrednim sąsiedztwie jabłoni, przynosi sadownikom wiele korzyści. Przede wszystkim hamuje rozwój chwastów i ogranicza wypłukiwanie z gleby składników pokarmowych. Pobudza również rozwój mikroorganizmów glebowych, wzbogacających pośrednio podłoże w składniki pokarmowe. Ponadto chroni glebę przed nadmiernym wyparowywaniem z niej wody i pomaga w utrzymaniu stałej temperatury podłoża (chłodzi ją latem i ogrzewa zimą).
Jaki rodzaj ściółki zastosować w sadach jabłoniowych?
Najlepiej rosną i owocują jabłonie ściółkowane łętami ziemniaczanymi, trzciną, słomą, chwastami i łatwo rozkładającymi się odpadkami.
Skutki wynikające ze ściółkowania w sadzie zależą od materiału, jaki zostanie do tego celu wykorzystany. Najlepiej rosną i owocują jabłonie ściółkowane łętami ziemniaczanymi, trzciną, słomą, chwastami i łatwo rozkładającymi się odpadkami. Grubość warstwy ściółki powinna wynosić ok. 20 cm. Ściółkę w sadzie jabłoniowym uzupełniać można każdego roku (na wiosnę) lub raz na kilka lat.
Jak i kiedy ściółkować glebę w sadzie jabłoniowym?
Najlepszym terminem na ściółkowanie gleby w sadzie jest wczesna wiosna. To właśnie wtedy gleba zawiera dużo wilgoci i jest wolna od chwastów. Przed ściółkowaniem, glebę należy odpowiednio przygotować – w pierwszej kolejności spulchnić, a jeśli pojawiły się chwasty, wówczas je usuwamy. Ściółkę rozkłada się pod młodymi jabłoniami w promieniu nieco większym od promienia korony. W sadach w pełni owocowania, w których poszczególne jabłonie stykają się gałęziami, ściółkuje się całą powierzchnię lub tylko pasy w rzędach. Wykorzystujmy do ściółkowania materiał wilgotny, luźny i rozdrobniony. Ściółkę rozkłada się równomiernie na danej powierzchni tak, aby nie dotykała pni.
Ściółkowanie gleby w sadzie jako skuteczna metoda poprawy właściwości podłoża
Ściółka tworzy warstwę izolacyjną (zmniejsza dobową amplitudę temperatury gleby) przed słońcem.
Ściółki organiczne stosowane w sadach jabłoniowych ulegają rozkładowi, wzbogacając tym samym glebę w próchnicę, co sprzyja zaopatrzeniu drzew w składniki mineralne. Wpływ ściółkowania na zawartość składników mineralnych w podłożu uzależniony jest od wykorzystanego materiału. Niektóre materiały, takie jak kora czy trociny, rozkładają się wolno. Inne rozkładając się szybciej, pełnią swoją rolę tylko przez jeden sezon, a następnie muszą zostać uzupełnione. Ściółkowanie wpływa na stopień zaopatrzenia gleby w składniki mineralne dostępne dla jabłoni. Ściółki organiczne zapobiegają również wymywaniu składników pokarmowych w głąb profilu glebowego. Dodatkowo same stają się źródłem cennej substancji organicznej.
Gleba pod ściółką gromadzi zapasy wody i składników pokarmowych, które w całości przeznaczone są dla jabłoni. Przykrycie podłoża ściółką korzystnie wpływa na rozwój mikroflory glebowej i chroni glebę w sadzie przed zniszczeniem. Ściółka tworzy warstwę izolacyjną (zmniejsza dobową amplitudę temperatury gleby) przed słońcem. Powoduje to, że powierzchnia gleby nie oddaje nagromadzonej w niej wody. Na większości obszaru naszego kraju deszcze w trakcie sezonu wegetacyjnego są niewystarczające. Dlatego też, w celu osiągnięcia optymalnego tempa wzrostu jabłoni, ściółkowanie gleby jest ważnym czynnikiem wpływającym na wielkość jej plonowania.
Stosowanie ściółek organicznych (pochodzących od żywych elementów przyrody), np. słomy, zwiększa poziom materii organicznej w glebie. Dodatkowo ściółkowanie gleby w sadzie przyczynia się do wzrostu ilości azotu oraz dostępnych form fosforu, potasu, magnezu i cynku.
