Szkodniki glebowe – sposoby ograniczania populacji
W ostatnim czasie szkodniki glebowe stały się prawdziwą zmorą sadowników. Przede wszystkim niszczą one system korzeniowy roślin. Najpowszechniejszymi i najgroźniejszymi są pędraki, czyli larwy chrząszczy z rodziny żukowatych (poświętnikowatych). Jakie są sposoby ograniczania populacji tych groźnych szkodników glebowych?
Spis treści
Szkodniki glebowe w sadach
Do najpowszechniejszych szkodników glebowych w sadach zalicza się pędraki, czyli larwy żukowatych.
W ostatnich latach obserwuje się zwiększenie liczby szkodników glebowych na jednostce powierzchni sadu. Ich zwalczanie nie należy do najprostszych. Szkodniki glebowe w sadach należy eliminować, przeprowadzając w tym celu zabiegi, które mogą zapobiec zasiedlaniu przez nie podłoża. Wzrost intensyfikacji produkcji sadowniczej i szkółkarskiej oraz liczne uproszczenia w uprawie, jak również brak odpowiedniej ochrony dość często powodują ograniczenie populacji wrogów naturalnych szkodników glebowych. Do najpowszechniejszych szkodników glebowych w sadach zalicza się pędraki, czyli larwy żukowatych, m.in. chrabąszcza majowego, chrabąszcza kasztanowca, guniaka czerwczyka, ogrodnicy niszczylistki, nierówienki zmiennej. Próg zagrożenia na stanowiskach, które przeznacza się pod uprawę jabłoni, stanowi już 1 pędrak przypadający na 2 m2 pola. Jest to uwarunkowane dużą szkodliwością larw chrabąszcza majowego.
Szkodliwość chrząszczy w sadach jabłoniowych
W przypadku żukowatych, dla roślin szkodliwe są zarówno postacie dorosłe, jak i larwy.
W przypadku żukowatych, dla roślin szkodliwe są zarówno postacie dorosłe, jak i larwy. Osobniki dorosłe żerują na drzewach, w tym jabłoniach, powodując czasami gołożery. Drzewa, które zostaną pozbawione liści w wyniku działalności szkodliwych chrząszczy, w maju-czerwcu tworzą przyrosty wtórne, które znacznie osłabiają roślinę.
Cykl rozwojowy jednego pokolenia chrabąszczy trwać może od 3 do nawet 5 lat. Ciało larw tych szkodników (pędraków) jest charakterystycznie zgięte w kształcie litery U, ma najczęściej barwę białą. Głowa jest ciemniejsza.
Szkodniki glebowe w sadach, do których zalicza się larwy żukowatych (pędraki), żyją w glebie. Najbardziej zagrożone są sady w bezpośrednim sąsiedztwie lasów. W szkółkach oraz sadach 5- lub 6-letnich szkodliwość pędraków polega na obgryzaniu kory z szyjki korzeniowej i z grubych korzeni oraz niszczeniu młodszych, znacznie drobniejszych korzeni. Prowadzi to do więdnięcia oraz stopniowego zamierania jabłoni. Uszkodzone drzewa owocowe usuwamy. Uszkodzenia spowodowane przez pędraki wyglądają podobnie do tych, powodowanych przez drutowce.
Sposoby ograniczania liczebności chrząszczy w sadach – metoda mechaniczna
Zwalczanie mechaniczne odgrywa dużą rolę w ograniczeniu liczebności pędraków w podłożu. Zaleca się m.in uprawę gleby przy użyciu maszyn z ostrymi elementami.
Zwalczanie mechaniczne odgrywa dużą rolę w ograniczeniu liczebności pędraków w podłożu. Zaleca się m.in uprawę gleby przy użyciu maszyn z ostrymi elementami. Szkodniki glebowe w sadach należy zwalczać różnymi metodami. Warto zastosować w tym celu glebogryzarkę oraz bronę talerzową. Pędraki wyrzucone w czasie wykonywania uprawek na powierzchnię gleby zjadane są przez ptactwo lub zasychają, przemarzają. Na podłożu zasiedlonym przez pędraki uprawiać można również grykę. Zawiera ona taniny, które są związkami wpływającymi niekorzystnie na pędraki. Larwy żerujące na korzeniach gryki mają zakłócony rozwój i nie osiągają stadium owada dorosłego. Uprawa gryki nie stanowi sposobu na zwiększenie śmiertelności pędraków w krótkim czasie, jednak jej działanie zaburza ich rozwój. Pomocną metodą jest również okresowe utrzymywanie gleby w czarnym ugorze. Brak korzeni w podłożu, będących dla larwy chrząszczy źródłem pokarmu, powoduje wyginięcie części z nich.
Pozostałe sposoby ograniczania występowania szkodników glebowych
Monitoring na obecność szkodników glebowych sadownik powinien przeprowadzić jeszcze przed założeniem sadu. Wówczas ma możliwość zastosowania alternatywnej metody zwalczania tych szkodników. Na obszarach zasiedlonych przez szkodniki glebowe stosujemy dostępne środki owadobójcze. Bezpośrednio po opryskiwaniu mieszamy je z glebą, wykonując bronowanie. Glebę utrzymujemy w wysokiej wilgotności. Dzięki temu zwiększamy oraz przyspieszamy jej penetrację przez czynniki aktywne, zawarte w środkach.
Obserwuj nas w Google News. Bądź na bieżąco!
