Choroby i szkodniki ogórka szklarniowego

fot. Anna Maciejuk

Jakie choroby i szkodniki występują w uprawie ogórka szklarniowego? Trzeba to wiedzieć, bowiem znajomość najpopularniejszych z nich pozwala ochronić uprawę. Podpowiadamy, jak.

Co istotne, w Polsce areał uprawy ogórka szklarniowego wynosi około 5,5 tysiąca hektarów. Oznacza to, że dosyć dobrze znamy to warzywo, a także choroby i szkodniki ogórka szklarniowego. To pozwala przeciwdziałać ich pojawianiu się. 

Jakie choroby zagrażają ogórkom szklarniowym?

• Kanciasta plamistość liści (Pseudomonas syrigea). Choroba bakteryjna. Na opanowanych liściach pojawiają się wodniste, kanciaste plamy. Z kolei na dolnej stronie liści, w obrębia plam, są widoczne wysięki, w postaci białych, śluzowatych kropli. Porażona tkanka liści wykrusza się, powstają dziury z białą obwódką. Bakterie mogą przeżyć na resztkach roślinnych przez 2–3 lata. W ochronie duże znaczenie mają działania profilaktyczne, jakie jak: częste wietrzenie szklarni czy usuwanie resztek roślinnych. Ponadto można stosować środki biologiczne.
• Mączniak prawdziwy (Erisiphe cichoracearum, Sphaerotheca fuligneai). Choroba grzybowa. Na górnej stronie liści występują plamy w postaci mączystego białego nalotu, który rozprzestrzenia się na całej powierzchni. Ponadto, podobne symptomy pojawiają się na ogonkach liściowych i pędach. Zimują zarodniki w resztkach roślinnych. Ochrona uprawy ogórków szklarniowych to zastosowanie środków mikrobiologicznych, o działaniu mechanicznym bądź preparatów chemicznych z grupy karboksyamidów, strobiluryn, triazoli lub pochodnych pirymidynoamin.
• Szara pleśń (Botrytis cinerea). Choroba grzybowa. Na łodygach, liściach i owocach pojawiają się miękkie, szybko rozszerzające się plamy, które brunatnieją i pokrywają się szarym nalotem. Patogen poraża również siewki. Z kolei zarodniki grzyba zimują w resztkach roślinnych i glebie. Ograniczanie tej choroby polega głównie na usuwaniu resztek roślinnych, a także na stosowaniu zarejestrowanych środków ochrony. Ściśle mówiąc, mowa o preparatach biologicznych oraz fungicydach z grupy anilinopirymidyn, fenylopiroli lub pirazoli.
• Inne choroby ogórka szklarniowego, to m.in.: alternarioza, mączniak rzekomy, parch dyniowatych, zgnilizna twardzikowa, zgorzel siewek.  

Najważniejsze szkodniki ogórka szklarniowego

• Mączlik szklarniowy (Trialeurodes vaporariorum). Jest to pluskwiak, który w wieku dorosłym osiąga długość do 1,5 mm. Zarówno dorosły owad, jak i larwa są koloru żółtawego, pokryte białą warstwą wosku. Szkodliwe są larwy, które żerują wyłącznie na dolnej stronie liści. Konkretnie to wysysają one soki z liści, pokrywając je lepką wydzieliną. W efekcie rośliny są zahamowane we wzroście. W miejscu uprawy mączliki wydają kilka pokoleń w ciągu roku. Ochrona to głównie introdukcja drapieżnych i pasożytniczych organizmów. Jak również stosowanie środków o działaniu mechanicznym lub insektycydów z grupy butenolidów, pochodnych pirydyny, neonikotynoidów lub pytetroidów.
• Wciornastek  tytoniowiec (Thrips tabaci). Przylżeniec. Dorosły osobnik, o długości do 1,2 mm, jest koloru od jasnożółtego do czarnego. Zaś larwa jest żółtozielona. Oba stadia rozwojowe żerują, wysysając soki z tkanki roślin. W konsekwencji, na liściach uwidaczniają się srebrzyste plamy, które z czasem żółkną, brunatnieją i zasychają. Co gorsza, opanowane owoce są zdeformowane, ze skorkowaciałą skórką. Szkodniki zimują w podłożu lub resztkach roślinnych.  Ochrona polega na introdukcji drapieżnych i pasożytniczych organizmów, stosowaniu środków o działaniu mechanicznym, biologicznym lub insektycydów z grupy makrocyklicznych laktonów, neonikotynoidów bądź pyretroidów.
• Przędziorek   chmielowiec (Tetranychus urticae). Roztocz. Dorosły osobnik ma ciało o długości do 0,5 mm, które jest przeźroczyste, zielonkawe lub karminowe. W efekcie wysysania soków z tkanek liści, powstają na nich jasne punkty. Natomiast silnie opanowane liście brunatnieją i zamierają. Oprócz liści, szkodniki uszkadzają również pąki kwiatowe i kwiaty. W wyniku czego młode owoce ulegają deformacji, a na starszych korkowacieje skórka. Zimują osobniki dorosłe, w podłożu lub w resztkach roślinnych. Te szkodniki ogórka szklarniowego zwalczamy poprzez introdukcję drapieżnych i pasożytniczych organizmów, jak również stosowanie środków o działaniu mechanicznym lub insektycydów z grupy makrocyklicznych laktonów, pochodnych pirazoli lub karbaminianów.

Mszyce również groźne w uprawie ogórka

Mszyce jako szkodniki ogórka szklarniowego to przede wszystkim mszyca  brzoskwiniowa (Nectarosiphon persicae; długości do 2 mm, koloru zielonego lub żółtego) i mszyca burkowa (Aphis fabae; długości do 2 mm, koloru matowoczarnego).  Oba te szkodniki ogórka szklarniowego są pluskwiakami. Pokrótce tłumacząc ich wpływ na rośliny można powiedzieć, że wysysają soki z tkanek roślinnych. Zaś opanowane liście żółkną, zasychają i opadają. Ponadto mszyce są przenosicielami chorób wirusowych. Są to gatunki dwudomne, które zimują na różnych roślinach. Ochrona to ntrodukcja drapieżnych i pasożytniczych organizmów, stosowanie środków  biologicznych, o działaniu mechanicznym lub insektycydów z grupy butenolidów, neonikotynoidów i pyretroidów.

Inne szkodniki ogórka szklarniowego, to: miniarki, ziemiórki, szkodniki glebowe, nicienie. 

Nowe możliwości zwalczania szkodników ogórka szklarniowego

Nowym rozwiązaniem proponowanym do ochrony m.in. ogórka szklarniowego przed szkodnikami jest Verimark 200 SC. Insektycyd ten ma rozszerzoną rejestrację, która obecnie obejmuje również warzywa uprawiane w szklarniach. Konkretnie chodzi o wszelkie trwałe konstrukcje ze szkła, poliwęglanu lub folii, odizolowane od podłoża. Preparat bazuje na substancji czynnej cyazypyr, która zwalcza zarówno szkodniki gryzące, jak i ssące. Jednocześnie, preparat jest selektywny i bezpieczny dla pożytecznych organizmów. Bowiem substancja czynna wykazuje niską toksyczność na większość parazytoidów oraz zapylaczy. Ściśle mówiąc, w uprawach szklarniowych Verimark zwalcza takie szkodniki, jak:

• wciornastek tytoniowiec;
• wciornastek zachodni;
• mszyca brzoskwiniowo-ziemniaczana;
• mszyca ogórkowa;
• mączlik ostroskrzydły;
• mączlik szklarniowy;
• skośnik pomidorowy.

Co więcej, Verimark jest nie tylko insektycydem, ale technologią do stosowania w systemach fertygacji i nawadniania. Dzięki temu zapewnia długotrwałe działanie systemiczne, zabezpieczając rośliny od wewnątrz. Bowiem dzięki specjalnej formulacji, preparat może być podany do systemu korzeniowego rośliny. Substancja czynna jest pobierana przez korzenie i wraz z sokami rozprowadzana po całej roślinie. Daje to efekt długiego, systemicznego działania, a szkodniki żerujące na powierzchni roślin, szybko przestają żerować i zamierają. Zaś w szklarniach taka aplikacja jest wyjątkowo łatwa, gdyż systemy fertygacji i irygacji są standardowym wyposażeniem. Insektycyd można również aplikować przy użyciu podajników typu dosatron. Co ważne, preparat podaje się samodzielnie, nie należy go mieszać z innymi produktami ani nawozami. Mianowicie, środek w dawce 500 ml/ha, należy podać pod koniec 1/3 cyklu nawadniania, z wodą o pH nie większym niż 7. Z kolei temperatura wody nie powinna odbiegać od 15–25ºC, a jej ilość powinna być taka, jak przy standardowym nawadnianiu. Reszta cyklu ma na celu wypłukanie resztek preparatu z instalacji. W sezonie można wykonać od 2 do 4 zabiegów z wykorzystaniem tej substancji czynnej.

fot. FMC

Obserwuj nas w Google News. Bądź na bieżąco!