Siew pasowy: za i przeciw

Standardowa uprawa roli (głęboka orka) czyni glebę głęboko spulchnioną, stwarzającą bardzo dobre warunki do wzrostu korzeni. Natomiast uprawa bezorkowa spulchnia i miesza glebę, ale jej nie odwraca, a pozostawione na powierzchni resztki pożniwne chronią ją przed erozją. A jakie zalety i wady ma siew pasowy?

Bezorkowy system uprawy ogranicza m.in. pobieranie wody oraz składników pokarmowych przez rośliny, a duża ilość resztek po zbiorze przedplonu utrudnia precyzyjne umieszczenie nasion w glebie. Głęboka orka natomiast naraża glebę na przesuszenie, erozję wodną, wietrzną, a także na zaskorupienie.

Uważa się, że pasowa uprawa roli łączy w sobie pozytywne aspekty uprawy głębokiej i uprawy zerowej.

Metodę tę można stosować w uprawie rzepaku, soi, buraków cukrowych, kukurydzy i słonecznika.

Na czym polega siew pasowy?

Siew pasowy to rodzaj siewu powiązany z uprawą pasową, którą zapoczątkowano w USA. Uprawa ta polegała na spulchnianiu gleby w ograniczony sposób, na zasadzie uprawy uproszczonej czy bezorkowowego systemu uprawy roli. Było to możliwe dzięki użyciu agregatów uprawowych (w dużym uproszczeniu – kultywator + rozsiewacz). Obecnie narzędzia do pasowej uprawy roli są bezpośrednio zagregatowane z dozownikami nawozów oraz siewnikami (kultywator + rozsiewacz + siewnik).

Kultywator

Zasadnicze elementy robocze kultywatora to:

• oczyszczacz w kształcie gwiazdy, który znajduje się z przodu agregatu (jego zadaniem jest usuwanie i czyszczenie powierzchni gleby z resztek pożniwnych);
• talerz tnący – usytuowany tuż za oczyszczaczem (odpowiedzialny jest za cięcie gleby bezpośrednio przed zębami, umożliwiając im dostanie się do warstwy gleby w celu ich spulchnienia;

  Agregat do zasiewu kockerling.

• zęby – spulchniacze;
• talerze faliste – znajdujące się za zębami (przeciwdziałają rozrzucaniu gleby podczas spulchniania – zwłaszcza w czasie szybkiego przejazdu);
• oraz koło dogniatające (odpowiedzialne za ugniecenie gleby i tym samym przeciwdziałające jej zaskorupieniu).

Zęby umieszczone są na belce w pewnych odległościach od siebie, co powoduje, że gleba jest spulchniona tylko w miejscu ich pracy. Należy pamiętać, że rozstaw zębów będzie uzależniony od rośliny uprawnej. Przy założeniu, że takie kultywatory posiadają od 6 do 12 zębów przy szerokości roboczej 4–6 m, to w czasie jednego przejazdu maszyną uzyskamy od 6 do 12 pasów spulchnionej gleby na głębokość kilkunastu lub kilkudziesięciu centymetrów i szerokości kilkunastu centymetrów. Między nimi pozostaną pasy gleby nienaruszonej, nieuprawionej i będą one stanowiły co najmniej połowę lub ²/₃ całkowitej powierzchni przeznaczonej pod uprawę wybranej rośliny.

W związku z powyższym tę metodę można stosować w uprawie rzepaku, soi, buraków cukrowych, kukurydzy i słonecznika.

Zalety siewu pasowego

Gleba po przejechaniu agregatem gleba po zasiewie.

Jeden przejazd umożliwia jednocześnie:

1. uprawę roli,
2. wysiew nawozów,
3. i (precyzyjny) wysiew nasion,
4. a czasem dodatkowo podsiew międzyplonu oraz zastosowanie środków ochrony roślin.

Jest to duża oszczędność paliwa i czasu pracy.

W systemie siewu pasowego stwierdza się w dodatku mniejsze parowanie wody, bardziej równomierne wschody roślin i większe plony w skrajnych warunkach pogodowych – suchych lub mokrych latach.

Aplikowanie nawozów mineralnych i mikroelementów w tej metodzie jest precyzyjne – dostają się one tylko do uprawianej przestrzeni glebowej. A to sprawia, że składniki pokarmowe znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie korzeni wzrastających roślin i umożliwia skuteczniejsze ich wykorzystanie przez rośliny. Tym sposobem nie nawozimy chwastów, a nawozów stosuje się mniej w przeliczeniu na jednostkę powierzchni i jednocześnie ograniczamy na nie nakłady.

Wady?

Szeroka rozstawa rzędów i brak orki sprzyja jednak zachwaszczeniu i występowaniu samosiewów roślin przedplonowych. Zbyt długie stosowanie tej metody na polu wymusza zatem z czasem zmianę kierunku uprawy (na poprzeczną). To jednak nie zawsze jest możliwe.